خارش و رابطه آن با بیماری کلیوی

هر عضوی برای نشان دادن ناراحتی های خود زبانی دارد. زبان پوست برای اظهار بیماری های بدن بیشتر به صورت خارش و در موارد کمی به صورت سوزش و درد می باشد.

خارش یک حس ناخوشایند است که فرد را متمایل به خراشاندن بدن می کند. این حس یکی از شایع ‌ترین شکایات پوستی است و گاهی آن ‌قدر شدید می ‌شود که خواب و آرامش را از فرد می‌ گیرد.

شدت خارش گاهی به حدی است که بیمار با خاراندن‌ های مکرر، بدنش را زخم می‌ کند. دلایل متعددی برای خارش پوست وجود دارد که برخی از آنها مربوط به بیماری ‌های پوستی است و برخی مربوط به بیمار‌ی‌های عمومی مثل هپاتیت C.

بیماری‌ های انسدادی کبد، نارسایی کلیه، کم‌ کاری یا پرکاری تیروئید، کم‌ خونی ، فقر آهن، پُرخونی، برخی سرطان‌ های خونی ، انگل ‌های روده‌ای، ام ‌اس، ایدز و برخی بیماری‌ های اعصاب و روان و دیابت نیز به کرات جزو علل داخلی خارش مطرح می ‌شود، اما گفتنی است که اغلب افراد مبتلا به دیابت خارش ندارند.

خارش عمومی بر اساس نوع بیماری که ایجاد می کند به خارش کلیوی، خارش صفراوی، خارش ناشی از بیماریهای خونی، خارش بیماریهای غدد درون ریز، خارش در ارتباط با بدخیمی ها و خارش بدون علت عمومی طبقه بندی می شود.

خارش ناشی از بیماریهای کلیوی معمولا به دلیل نارسایی مزمن کلیه اتفاق می افتد. در این بیماری افزایش سطوح یونهایی مثل کلسیم، منیزیم و فسفات می تواند نقش موثری در بروز این نوع خارش باشد. از طرفی افزایش سطح ویتامین A اپیدرم و سطوح بالای سروتونین در بروز خارش، خشکی و درد پوست موثر است. خارش ناشی از بیماریهای صفراوی با کاهش جریان صفرا منجر به بروز خارش می شود، تئوری اصلی بروز خارش رسوب نمک صفراوی است که امروز این تئوری تاحدی ناصحیح عنوان شده است.

برخی داروهای موضعی نیز می ‌توانند موجب کاهش‌ خارش‌ های موضعی شوند، مانند بی‌ حس‌ کننده‌ ها و آنتی هستامین های موضعی (مثل کرم لیدوکائین) . همچنین کرم یا لوسیون کالامین نیز می ‌تواند مفید باشد اما باید توجه داشت که تمام داروهای موضعی گاهی می ‌توانند خود موجب ایجاد آلرژی و حساسیت شده و موجب تشدید خارش گردند، بنابراین مصرف این داروها باید زیر نظر پزشک و ترجیحا با تجویز متخصص پوست باشد تا از مشکلات احتمالی جلوگیری شود.

منبع:

http://tebroom.com/disease-and-treatment/skin-and-hair/itch-and-linking-with-renal-disease/